„Lizawki, tak w zimie jak i w lecie utrzymane w należytym porządku, przyczyniają się znacznie do podniesienia zdrowotności i dobrego apetytu zwierzyny, a założone w pobliżu paśników, sprzyjają że zwierzyna już przedtem do nich przywyka, zanim jeszcze pożywienie otrzyma”.
„Najprostszy i najdawniejszy jest zwyczaj urządzania lizawek przy zwykłych miejscach paszenia zwierzyny, a wiec tam, gdzie pomiędzy gałęziami drzew lub też w specyalnie do tego urządzonych pienikach z daszkiem, zakłada się karmę suchą i okopowizny. W korytku lub nadeseczce przybitej do pnia drzewa umieszcza się preparaty z gliny, soli, fosforu i wapna.
Tym sposobem najłatwiej nauczy się zwierzynę do brania lizawki (solnika).
W każdym rewirze myśliwskim znajdują się spróchniałe pnie drzew, do których otworów można zwyczajnie wsypać sporą ilość soli z domieszką fosforu i wapna, zmieniając je na wyborne lizawki, doświadczenie wskazało, że zwierzyna bardzo chętnie bierz ztąd sól i częstokroć spożywa ja do ostatka”.
„Najnowsze te lizawki składają się ze skrzyneczki, podobnej do beczułek podłużnych a wąskich: skrzynki zawiesza się na jakimkolwiek drzewie o gładkiej korze, albo na kołku jakiembądź, za pomocą gwoździa wbitego. Można ją także ustawić na pniu drzewa i przymocować gwoździem: w skrzynce znajdują się już dziury do tego celu.
W skrzynkach mieści się mieszanka soli i proszku roślinnego, o przyjemnym zapachu, przywabiającym zwierzynę i wpływającym dodatnio na ukształtowanie rogów i kości. Skrzynkę taką łatwo zrobić lub kupić, oraz zawieszać, albo ustawić na odpowiednim miejscu w rewirze, jest ona zwłaszcza bardzo użyteczna zimową porą”.
źródło: Łowiec Wielkopolski. Wspomnijmy dawne czasy
